آرشیو شنبه ۲۱ تیر ۱۳۹۹، شماره ۴۶۸۹
هنر و ادبیات
۸
شعر

و شنید که صور می دمند

م.موید

 برای بیژن الهی

(ما را به ناتوانی شناسایی آنچه

 برگزیدی دچار مساز  

و نه به ناتوانی) 

و نه به ناشناسایی

و نه به ناشناسایی آنچه برگزیدی

و نه به تاریکی و دچاری و کوردلی

و نه به پرده های نادانی

تا بتابد آفتاب

بی هیچ پرده مگر آفتاب 1

پیگیر آفتاب                  در راه مضمحل شدن در نور 

شیخ جعفر کجاست

تا بگوید چه بود و که بود؟          این همه پاکی و 

پاک زادی و پاکنهادی

از دو بیرون نه        یا دلت سنگست

 یا به گوشت نمی رسد سخنی

به بی گمانیم شعر نه تنها از محض می آید و 

رو به محض دارد

بل در محض شناور می ماند در صقع اضافی الباقی 

البته شعر همان فرود آمده از رحمانیت بیکران.

این فروده             که فرداست و بالا بود

  آرامه بیژن بود به تویه 

و به رویه نیز می بینم که هست: 

آن پرنده که بالای کوه خانه ساخته

از برف همیشگی

نمی شود شناخت

می گوید بیا بیا

چرا نیایی اینجا؟

می داند نمی شود به پا آمد می داند 2

شیب        شیب دوست می داشت         بالا

برای این آرامگی           گزیده گشته بود 

                                                تا بیشتر از بالا باشد 

از آن جهان ناپدیداری.

و از دیدگاه آنجا      به شیب        به جهان پدیداری مینگرد. 

و گاهی        تنها اندک گاهی           دیده هایش را برای دوری

در دور دست به دید آورد: 

چه عالی است اتاقی که دری دارد

دری که می توان گشود و شنید که صور می دمند

...

...

و این دری است که باد بهم نمی زندش 

                                             همیشه باز می کند 3

صور          می دمد            دمش صور می شنود و       می شود

من آیا می شنوم؟          شنیده ام          دیر نشده است؟

آیا می دانم صور              دیباچه قیام و رستاخیز است؟

یعنی چه؟ آیا بیژن در این زندگانی، از کیش مرده بود؟ 

و حتی رستاخیز را دیده بود؟

و این اتاق چه اتاقی بود؟ که باد بهم نمی زندش.

و رحمتعلی، علیه الرحمه، بشد. در تلفن گفتم بیژن،

 رحمتعلی بشد. 

نمی دانستند و چه جیغی سر داد ژاله!

همان ژاله که بیژن گفته بود

فکر نکن که اهل سجاده باشد! اما قلب مومنی دارد

کلید اتاق آقا دست رحمتعلی بود، شیخ. 

آقا گفته بود هرگاه

بیژن مشرف می شود مشهد، برود بالا

از آوازخوانی ویس بر می گردم

ساعت هنوز گل سرخ است

...

...

روی گنبد سبز

چند کبوتر نشسته اند

اتاق آقا خالی ست

با رفتن بیژن 4

1- از بر کمانه زایش نخست- موید

2- از شعر عقاب- بیژن الهی

3- از دعا برای آرامش، بیژن الهی

4- از ماه هشتم- موید