هیچ وقت دوست نداشتم نفر اول باشم؛ رییس جایی یا همه کاره دستگاهی. در عوض همیشه دلم می خواست یک آدم کناری موثر باشم، یک نفر دوم صاحب نفوذ. به مرور متوجه شدم این تمایل که کسی بخواهد بازیگر اصلی باشد یا آن طرف تر از وسط گود، ناشی از تیپ شخصیتی و خصوصیات روانشناختی است. در هر صورت چه مادرزاد و ذاتی و چه تربیتی و اکتسابی، مهم این است که نفر دوم بودن هم برای خود عالمی است. در آپارتمان نسبتا پرجمعیتی که در آن سکونت دارم، کارها توسط یک مدیر ساختمان و یک حسابدار انجام می شود. مدیر در واقع نفر اول و مسوول اصلی در ساختمان است و حسابدار نفر دوم. حسابدار هم مسوول دریافت ها و پرداخت هاست و هم به نوعی مشاور