اولین نامی که بعد از شنیدن «هنر سوزن دوزی» به ذهن ایرانی ها خطور می کند نام «مهتاب نوروزی» است؛ زنی بلوچ که در سنین نوجوانی استاد این هنر بی مانند شد و طی حدود 50 سال، هنرش آنقدر ماندگار شد که حالا در موزه ها نگهداری می شود و حتی پس از گذشت 8 سال از نبودنش همچنان مردم ایران سوزن دوزی بلوچستان را با نام او می شناسند.

اما به باور نگارنده آنچه مهتاب نوروزی را در ذهن ها ماندگار کرده تنها آثار ارزشمند او نیست؛ میراث مهتاب نوروزی چیزی فراتر از آثار سوزن دوزی های بلوچی اوست که به موزه ها راه یافته.  زنان بسیاری در خطه سیستان و بلوچستان هنر سوزن دوزی را از او یا شاگردان او فراگرفته اند و این امر نه تنها باعث شده این هنر گرانسنگ از نسلی به نسل بعد انتقال یابد بلکه به زنان بلوچ این جسارت را داده که به دستان پرتوان خود در راستای آفرینش هنری بی بدیل اعتماد کنند.

حالا گروه های متعددی از زنان در جنوب شرقی ایران آموخته اند که چگونه با دستان خود هنر بیافرینند و چگونه ترکیبی از هنر و عشق خود را راهی خانه های هموطنان خود کنند.

 به این ترتیب «مهتاب نوروزی» و مهتاب نوروزی ها در زنان جوان و حتی دختربچه ها تکثیر شده اند. ترویج هرکدام از هنرهای سنتی در ایران وامدار نام هایی هستند که عمر و جوانی خود را در این راه گذاشته اند؛ هنرمندانی که بدون چشمداشت مادی برای زنده نگه داشتن هنرهای دستی تلاش کرده اند. 

آنها سرمایه های فرهنگی و اجتماعی ایران محسوب می شوند و تنها در صورت ادامه دادن مسیری که آغاز کرده اند، می توان از آنها تجلیل به عمل آورد.