دیگر باید به این فکر پایان داد که بعد از نقطه اوج اپیدمی کرونا زندگی به حالت عادی خود باز خواهد گشت. این بحران ادامه خواهد یافت اما این بدان معنا نیست که وضعیت نومیدانه است. اغلب شنیده می شود که این اپیدمی ما را در جوامع غربی مجبور خواهد کرد شیوه پیوند خود با مرگ را تغییر دهیم و میرایی و شکنندگی وجود خود را بپذیریم؛ ویروسی از ناکجا آمده و زندگی ما رو به پایان  است. می گویند این بدان دلیل است که مردم در جوامع شرقی به گونه ای بهتر با اپیدمی برخورد می کنند. به منزله بخشی از زندگی یا شیوه بودن چیزها اما ما در غرب کمتر و کمتر مرگ را به منزله بخشی از زندگی می دانیم؛ ما مرگ را به منزله ورود سرزده چیزی بیگانه در زندگی می دانیم که اگر زندگی سالم، ورزش، پیروی از رژیم غذایی و پرهیز از صدمات را پیشه کنیم، می توانیم به طور نامحدود آن را به تعویق بیندازیم.