از اروندرود، یا به گفته آبادانی ها در آن هنگام، شط اروند، تا دریایی که سانتیاگو، پیرمرد ارنست همینگوی درنوردید، فاصله ای به درازای یک رویا است. بچه سیزده- چهارده ساله آبادانی بودم که از شنای در اروند، هراسیده و تا به امروز، عطای شنا کردن را به لقایش بخشیدم.

تابستان ها که تهران می آمدم و با بچه های خیابان مخصوص و سینای آن هنگام، در نزدیکی دروازه قزوین، کل کل می کردم و به فخر می گفتم: شنا نه بلدم! تهرانی ها، می خندیدند و می گفتند: لاف این جوری از آبادانی ها نشنیده بودیم که در بلد نبودن هم لاف بزنند! دهه سی و چهل بود. یک دهه نگذشته بود که به دریای پیرمرد همینگوی رسیدم. در مدرسه عالی پارس، در دانشکده ادبیات و زبان انگلیسی، دکتر طرفه، زنده یاد، ادبیات همینگوی را تدریس می کرد و پیرمرد و دریا، شد موضوع چند واحد درسی و برای من پایان نامه.