سال های اخیر را می توان سال های سیاه منابع طبیعی ایران خواند. آتش سوزی های مداوم، سیل ویرانگر که خاک عاری از پوشش گیاهی را از طبیعت شست و در خانه ها بر جای گذاشت و زمین را ناتوان تر از قبل کرد، طبیعت ایران را بیش از هر زمان دیگر در معرض تخریب بی بازگشت قرار داده است. در کنار این رخدادها، فشار و بهره کشی از این طبیعت نیمه جان، به شکل های مختلف ادامه دارد. یکی از این فشارهای وارده بر پیکر رنجور منابع طبیعی کشور، توسعه باغات در اراضی شیب دار است. این طرح که بر اساس گفته های مسئولان با هدف ایجاد اشتغال و جلوگیری از فرسایش خاک تهیه و اجرا می شود، نه تنها قادر به برآورده کردن اهداف بیان شده نیست بلکه