انعقاد قراردادهای همکاری با سایر کشورها، امری مرسوم است و این نوع قراردادهای بین المللی برای ایران، کشوری که دست کم در یک دهه گذشته، گرفتار شدیدترین تحریم ها بوده می تواند راهی به سوی رشد و توسعه اقتصادی بگشاید. از این رو، عقد تفاهم نامه یا امضای قرارداد با کشورهای مختلف از نگاه بخش خصوصی نیز پسندیده بوده و انتظار این است که مراودات ایران به نحوی که طرفین بتوانند بر اساس مزیت های متقابل با یکدیگر همکاری کنند، بیش از پیش گسترش یابد و البته این مناسبات بر پایه اصل برد- برد شکل بگیرد. اما در هفته های گذشته، آنچه به عنوان «برنامه همکاری های جامع ایران و چین» مطرح شده، حساسیت های بسیاری را