در یادداشت پیشین که 25 تیر منتشر شد، آرزو کردم که شرایط کرونایی باعث شود که مفهوم بشریت در ذهن و قلب انسان ها جای بگیرد و این دیگری سازی ها، چه دیگری سازی توام با شیفتگی و چه دیگری سازی توام با نفرت، از میان بنی بشر رخت بربندد و کمتر موجبات ستیز و غوغا میان انواع ایشان فراهم آورد و سپس آرزو کردم که تجربه کرونا باعث شود که نوع آدمی بفهمد که بر زمین، میهمانی بیش نیست و روا نباشد نمک بخورد و نمکدان بشکند و ناسپاسانه زمین را بیالاید و منابعش را مصرفانه مصرف کند و آن را با بیابان برهوتی همانند کند. در این یادداشت می خواهم دو آرزوی دیگر بکنم؛ به ویژه آنکه تحقق دو آرزوی پیشین به واقعیت یافتن این دو آرزو بستگی دارد.