نمی دانم این قصه از کجا باب شد. من که فقط بیست و چند سالش را به یاد دارم، اما تا جایی که در تاریخ معاصرمان غور می کنم همیشه این حرف و حدیث ها نقل محافل و سر زبان مردم بوده که ما چه قدر بی فرهنگیم و فرنگی ها چقدر با فرهنگ اند. تاریخ را ورق بزنیم از روزهایی که شاه مملکت مان این در و آن در می زد که به هر ضرب و زوری شده برود فرنگ را بچرخد. سبیل سفیر روس را چرب می کرد و حمد و ثنای فلان رابط را می خواند که اسباب سفرش را فراهم کند. این که برود آن طرف و بعد با دوربین عکاسی برگردد و ضمن عکاسی از خود و حرم سرایش برای اهل و عیال تعریف کند که آن طرفی ها تومنی صنار توفیر دارند با این جماعت رعیت که ما داریم.