در اینکه ایران کشوری است با مخاطرات طبیعی فراوان، شکی نیست. مسئله از جایی شروع می شود که مخاطرات را به عنوان حالتی غیرطبیعی و گذرا پنداشته و راه و جایی برای آن در زندگی و کارمان نداشته باشیم. این موضوع با عنوان درک خطر در علم مدیریت بحران مطرح می شود. با وجوداین دانش ما از شیوه درک خطر افراد جامعه، چندان که باید، نیست. در واقع ما اطلاعات کمی درباره شیوه رفتار و برخورد مردم قبل از مواجهه با بحران داریم. موضوع مهم در این بحث، آثار ادراک خطر افراد بر الگوهای رفتاری حین سوانح و حوادث است. ما می خواهیم با پیش بینی رفتار افراد در راستای کاهش آسیب های ناشی از مخاطرات حرکت کنیم. به این شکل که با شناخت