گاهی چقدر زود رویاها می توانند مثل حباب در یک لحظه محو شوند. دیگر نه ارج و حرمتی داشته باشید نه عزتی، چرا که ظاهرا تاریخ مصرف تان گذشته است غافل از آن که کوله باری از تجربه و تخصص بر دوش دارید و می توان دست کم نشست پای حرف هایتان. درباره بازنشسته ها حرف می زنیم که امروز روز آنهاست؛ کسانی که با پاکدستی و سلامت نفس، 30 سال کار کرده اند و تیرگی راه دیگران را مشعل بوده اند و رد پای فراموش ناشدنی شان بر ساحل زندگی انسان ها مشاهده می شود.

امروز شاید بتوان به آنها گفت مظلوم ترین اقشار جامعه. افرادی که بعد از سی و اندی سال کار بین 50 تا 60 سالگی بازنشسته می شوند و تمامی مزایای حقوقی آنان از قبیل حق تعطیل کاری، حق جذب، خدمات کشوری، فوق العاده شغل، اضافه کاری کارانه، حق تعدیل و... قطع می شود و با حقوق به مراتب کمتر از تعریف خط فقر بازنشسته و به حال خود رها می شوند غافل از آن که آنان به علت کهولت سن و به فراخور آن بیماری های مختلف، نیاز به مراقبت بیشتر دارند.

امروز، علاوه بر تکریم بازنشستگان، روز خانواده نیز هست؛ واحد بنیادین جامعه. کیست که نداند همه قوانین، مقررات و برنامه ریزی ها باید در راستای ایجاد تسهیلات برای تشکیل خانواده و پاسداری از قداست آن و استواری روابط خانوادگی بر پایه اخلاق و آموزه های دینی باشد. کیست که نداند تحکیم وحدت، همگرایی، تفاهم و تعامل و تعمیق روابط محبت آمیز و ارتقای جایگاه والای خانواده از شاخصه های جامعه اخلاق مدار و مترقی است. کیست که نداند استواری و پایداری کانون گرم خانواده نیازمند مدیریت اصولی ارکان خانواده یعنی والدین است در روزگاری که عوامل ایجاد تسلسل و تزلزل در بنیان خانواده بی شمارند. ساده و عادی انگاری ارتباط خانوادگی و مراقبت از موازین اخلاقی، وظیفه خانواده های اخلاقگراست. خانواده ها امروز باید توانایی های عملی خود را در تولید دانش، خلاقیت، پشتکار و زندگی آبرومندانه خود و فرزندانشان ارتقا دهند. متاسفانه گاه تحفه و هدیه جوامع توسعه یافته برای ما نه اشاعه تکنولوژی، بلکه لجام گسیختگی و سستی در احیای این مفاهیم بوده است.