در ماجرای صدور رای برای ساخت بنایی به ارتفاع 9 متر در حریم میدان نقش جهان، من خیلی دیوان عدالت اداری را مقصر نمی دانم چون دیوان، طولی قضاوت نمی کند؛ قضاوت های دیوان عرضی است. یعنی دیوان در راستای شهرداری و میراث فرهنگی قرار ندارد و در نهایت برمبنای مدارکی که به او ارائه می شود قضاوتش را انجام می دهد. در اینجا هم قطعا ادله دیوان برای صدور این حکم کافی بوده و ما باید برگردیم به ابتدای داستان و این که چه کسی، چه نهاد و ارگانی این حقوق مکتسبه را برای مالک ایجاد کرده است؟!

اما در مجموع مطرح شدن دوباره این موضوع در میدان نقش جهان، برای من جای تعجب دارد. چراکه اگر در این میدان ما تجربه ارگ جهان نما را نداشتیم، می توانستیم بگوییم هیچ سابقه ای در این زمینه وجود نداشته اما ارگ جهان نما، مثل یک گاو پیشانی سفید در این حریم قرار گرفت و 12 سال باعث شد میدان نقش جهان در معرض خطر حذف از میراث جهانی قرار بگیرد. در نتیجه هرکسی و هر نهادی در این حریم بخواهد مجوز بدهد باید تمام اسناد موجود را نگاه کند، چه اسناد میراث، چه طرح تفضیلی، چه طرح جامع، چه اسناد یونسکو و... همه اینها در مجموع در کنار هم باید مرجع قرار بگیرند.  اما نکته اینجاست که اگر ارتفاع این بنا از حد مجاز حریم بالاتر برود، چه یک متر، چه 10 متر، چه با عرض 2 متر چه با عرض 50 متر، خط آسمان در این محوطه تاریخی شکسته و مخدوش می شود و خطر حذف از فهرست آثار جهانی برای میدان نقش جهان به وجود می آید.