موریل‌فای‌میکی سیبرت (Muriel Siebert) اولین زنی بود که در بازار سهام نیویورک صاحب یک صندلی شد و نیز نخستین زنی بود که در راس یک شرکت عضو بورس در نیویورک قرار گرفت. او در ۲۸ دسامبر ۱۹۶۷ به این جرگه پیوست؛ جرگه‌ای که ۱۳۶۵ عضو مرد داشت. سیبرت در ۱۲ سپتامبر ۱۹۲۸ در خانواده‌ای یهودی در کلیولند اوهایو به دنیا آمد. او کار خود را از بنگاه‌های دلالی سهام شروع کرد. در سال ۱۹۶۷ شرکتی با نام خودش، موریل سیبرت تاسیس کرد که برای نهادهای مالی کارهای تحقیقاتی و تحلیل‌های مالی خرید و فروش می‌کرد. در همان سال او برای داشتن یک صندلی در بورس نیویورک درخواست داد؛ اما از ۱۰ مردی که او از آنها خواهان حمایت مالی شد، ۹ تن او را رد کردند.

خود سازمان بورس، برای پذیرش درخواست سیبرت یک شرط گذاشت و تاکید کرد که او باید  تاییدیه‌ای از یک بانک ارائه کند مبنی بر آنکه بانک مزبور حاضر به دادن ۷۰ درصد از مبلغ لازم برای خرید این جایگاه به مبلغ ۴۴۵ هزار دلار  است. سرانجام بانک چیس منهتن با درخواست وام وی موافقت کرد و به این ترتیب او توانست نخستین زنی باشد که چنین جایگاهی را به دست می‌آورد.

در سال 1977 او به سرپرستی بانک‌های ایالت نیویورک منصوب شد تا بر همه بانک‌های این ایالت با گردش مالی 500میلیارد دلاری نظارت کند. هرچند در آمریکا در این دوران برخی نهادهای مالی با ورشکستگی مواجه شدند اما در ایالت نیویورک و تحت نظارت سیبرت، هیچ بانکی ورشکسته نشد. 

در اواسط دهه نود شرکت متبوع وی با یک خرده‌فروشی مبلمان به نام «جی مایکل و پسران»-که داشت ورشکسته می‌شد- ادغام شد و شرکت جدیدی با نام هلدینگ سیبرت، سهام خود را در بازار بورس عرضه کرد. سیبرت در عین حال به عنوان مفسر مالی بازارهای سهام نیز فعالیت می‌کرد.

سیبرت از حامیان موثر زنان و اقلیت‌ها در صنعت بود. او در سال 1990 از «طرح خیریه کارآفرینی سیبرت» پرده برداشت که به خریداران امکان می‌داد در امور خیریه جوامع خود مشارکت کنند. تا سال 2006 بیش از 5 میلیون نفر در این طرح شرکت کردند. 

سیبرت در هیات مدیره بسیاری از موسسات خیریه همانند باشگاه اقتصادی نیویورک، شورای بازرگانی دولتی نیویورک، شورای پیشاهنگی آمریکا، موزه گیلد هال و... عضو بود. او هرگز ازدواج نکرد و فرزندی نداشت. موریل سیبرت در 24 آگوست 2013 در پی ابتلا به سرطان در نیویورک درگذشت. 

هنری جان کایزر (Henry Joh Kaiser)، صنعتگر، نیکوکار و پدر کشتی‌سازی مدرن آمریکا بود. تا پیش از جنگ جهانی دوم شرکت کایزر در صنعت ساخت‌وساز فعالیت می‌کرد و از جمله مشارکت‌کنندگان در ساخت سد عظیم هوور بر روی رود کلرادو بود.

 او «کشتی‌سازی کایزر» را تاسیس کرد؛ شرکتی که در خلال جنگ جهانی دوم «کشتی‌های لیبرتی» تولید می‌کرد و از آن پس وی صنایع آلومینیوم کایزر و صنایع فولاد کایزر را نیز راه‌اندازی کرد. او در سراسر فعالیت‌های اقتصادی خود، خدمات پزشکی و بهداشتی مناسبی را در اختیار کارگران تحت امر خود و خانواده‌هایشان قرار می‌داد. 

هنری کایزر در 9 مه ‌1882 در خانواده‌ای آلمانی‌تبار در اسپروت بروکِ نیویورک زاده شد. نخستین کارش در 16 سالگی، صندوق‌داری یک فروشگاه بود. در 24سالگی با اندوخته‌هایی که گرد آورده بود راهی ایالت واشنگتن شد تا در آنجا با تاسیس یک شرکت پیمانکاری ساختمانی، پروژه‌های دولتی را اجرا کند. در 1914 یک شرکت آسفالت به نام خود تاسیس کرد که از جمله نخستین شرکت‌هایی بود که از ماشین‌آلات راهسازی سنگین بهره می‌برد. با توسعه آسفالت‌سازی، او در سال 1927 برای پروژه راهسازی به ارزش 18 میلیون دلار قرارداد بست و چهار سال بعد در ساخت سد هوور بر رود کلرادو و نیز سد گرند کولی بر رود کلمبیا مشارکت کرد.

در جریان جنگ‌جهانی دوم کایزر برای تهیه پوشاک برای آوارگان جنگ در اروپا فعالیت می‌کرد. او با اتخاذ فناوری‌های جدید تولید، به ساختن کشتی‌های باری موسوم به لیبرتی و بعدتر کشتی‌های ویکتوری در طول جنگ پرداخت. با بازدید یکی از دستیارانش از کارخانه فورد، تصمیم گرفت در کشتی‌سازی از جوشکاری به جای پرچ استفاده کند، زیرا برای جوشکاری انرژی کمتری صرف می‌شد و آموزش آن به هزاران کارگر ساده و زنان‌کارگر  راحت‌تر بود و بدین ترتیب توانست کشتی‌های بهتری را با صرف هزینه و زمان کمتری بسازد.

عرصه‌هایی مانند اتومبیل‌سازی و تولید خودرویی با نام «هنری.جِی»، صنایع آلومینیوم و فولاد، هتل‌سازی، املاک و... عرصه‌های متعدد دیگری بود که کایزر پس از جنگ با موفقیت در آنها فعالیت داشت. در 1948 کایزر «بنیاد خانواده هنری. جی کایزر» را تاسیس کرد؛ موسسه‌ای غیرانتفاعی و خصوصی که در حوزه‌های بهداشتی فعالیت‌های خیریه انجام می‌داد. با مرگ کایزر در 24 آگوست 1967 در هونولولو، نیمی از ثروت وی به  این موسسه اختصاص یافت.