درعرصه سیاست خارجی، مذاکره در جهت تامین منافع ملی و امنیت ملی، بدون پشتوانه های محاسبه پذیر ملی، محکوم به شکست و در نهایت، خضوع و تسلیم در برابر طرف قدرتمند مذاکره است. در مذاکره، هر کشور براساس توانمندی ها و امکاناتش می تواند منافع خود را به پیش ببرد. اگر در ترازوی قدرت، کفه توانمندی های ملی یک کشور بسیار پایین و ضعیف باشد، به هیچ وجه با صرف وقت زیاد و استفاده از عبارات پر طمطراق یعنی پرحرفی، عصبانیت و تهدید، چیزی به دست نخواهد آمد. اینکه یک طرف و یا دو طرف مذاکره از دایره علم سیاست خارج شوند، واقع بینی را کنار بگذارند و شروع کنند به رجزخوانی، حماسه سرایی، خیالپردازی، تهدید و ماجراجویی، هیچ فایده ای به دست نخواهد آمد.