اگرچه ما عطش فراوانی به قهرمان سازی داریم، اما او بی شباهت به قهرمان نبود؛ «آمر صاحب»، مردی در اندیشه افغانستانی آرام و باثبات؛ مرد جنگی که دلش با صلح بود نه جنگ. برای رودخانه های خروشان، مزارع گندم و کوه های سر به فلک کشیده اش، دنبال آرامش بود و برای سرزمینش استقلال و دوستی می خواست، اما دریغ آنکه این آرامش گویی تنها از لوله تفنگ بیرون می جهید. در سرزمینی که همه با زبان آتش سخن می گویند، نمی توان غیر از این گفت.

نزدیک به دو دهه، هر روز جنگیده است؛ از جنگ در کوهستان های پنجشیر با اشغا لگران ارتش سرخ تا جنگ داخلی و جنگ با طالبان. همیشه پای یکی از همسایگان در میانه آن جنگ باز بوده است و