شیون فومنی به لحاظی آدم را یاد شهریار تبریز می اندازد؛ هر دو شاعرانی دوزبانه بودند که هم در راستای اعتلای زبان و گویش بومی شان تلاش می کردند، هم محصول تلاش هایشان از جغرافیای خودشان فراتر می رفت؛ فومنی در شعر گیلکی و شهریار در شعر ترکی.

یکی از روایت های مرتبط با شیون فومنی، بسیار خواندنی است. او سال 1377 درگذشت و وقتی سال 1384 در رشت برایش بزرگداشتی را ترتیب داده بودند، جمشید مشایخی از تهران شال و کلاه کرده و رفته بود آنجا. برای همه جالب بود که این شاعر، چه رفاقتی می توانسته با زنده یاد مشایخی بازیگر داشته باشد. او پشت تریبون رفته و درهمین باره گفته بود: «من نه گیلک زبان هستم و نه سابقه دوستی با شیون فومنی داشته ام. تنها اشعار شیون پل ارتباطی من با ایشان بوده است». و بعد به خاطره ای اشاره کرده بود: «برای ساخت سریالی حدود سه ماه در پس و پشت کوه های شهرک تاریخی ماسوله اسکان یافتیم. از همان روز اول پس از پیاده شدن از هواپیما، راننده تاکسی مرا با اشعار شیون آشنا کرد. جذبه این صدا و ذوق شنیدن راننده تحسین برانگیز آمد. از راننده تاکسی درباره آن شعر پرسیدم که گفت شعرهای گیلکی شیون فومنی است؛ شاعری که افتخار ما گیلانیان است. در مدتی که در محل ضبط سریال بودیم از زبان روستاییانی که کیلومترها دور از امکانات شهری بودند زمزمه ای از اشعار گیلکی شیون را می شنیدم؛ حتی هنرمندان گیلانی همراه در سریال، ارادت ویژه ای به او داشتند. در آغاز فکر می کردم شیون شاعر قرن های گذشته است اما با گفت وگو با دوستان گیلانی دریافتم چند سالی است سفر کرده است. نفوذ اعجاب انگیز شعرهای این مرد بین مردم، ارادت مرا به این شاعر بیشتر کرد و من به پاس بزرگی شخصیت این شاعر آزاده در آغاز آن سریال، ابیاتی از غزل فارسی ایشان را که با مضمون سریال همخوانی داشت، خواندم. اشعار فارسی این شاعر نادره گو بی نظیر است. امروز به بزرگداشت شیون فومنی آمدم تا با تبریک به شما مردم مهمان نواز، به خاطر نفوذ کلام و استقبال اشعار این شاعر بزرگ در بین تمامی سطوح جامعه به گونه ای که هر گیلانی ابیاتی از این شاعر را در ضمیر و خاطر دارد، به دلیل شباهت شعر شیون با شعر حضرت حافظ از نظر ارتباط تنگاتنگ با مردم، شیون فومنی را حافظ گیلان بنامم».