طالع بین پیر، در نیمروز بهاری پای پنج دری نشسته بر پوستین، رو به باغچه رنگین از گل های سرخ محمدی روی دیوان حافظ خمیده بود و غرق لذت خواندن غزلی بود که خدمتکار پیر وارد اتاق شد و گفت:آقا، پیرمرد سفیدمویی با یک تار کهنه در دست، آمده خدمت تان برسد، تا تارش را در حضورتان بشکند، توبه نامه امضا کند و توبه کند که دیگر پی مطربی نمی رود. در راهرو نشسته و ساعتی منتظر است.

طالع بین سر از دیوان حافظ برداشت و گفت: بگو بیاید تو، چرا زودتر خبر ندادی. پیرمردی با ساز زیر بغل وارد اتاق پنج دری شد. پای در تعظیمی کرد در همان آستانه در روی خم زانوهایش نشست. موهای سفید یکدستی داشت که روی شانه هایش پریشان بود.