دلتنگی را از خود دور کردن همانند نوزادی که زنده به گورش کرده باشی اما با این همه همچنان محفظی وجود داشته باشد، میله ای که از مجرای آن بتوان نفس کشید. تلاش بر گرسنگی و تشنگی اش کنی، بی آب و نان و زمین مادرش شود و آب و نانش را بدهد، چونان بذری رشد کند و به یک باره بدل به درختی شود تنومند، آنچنان که برای دیدنش سر بلند کنی و به آسمان بنگری. در میان جمع بودن و تنها بودن، ورزش کردن و بر تخت دراز کشیدن و هیچ نکردن، کتاب خواندن و نخواندن، حرف زدن و حرف نزدن، خندیدن و گریستن هیچ چیز انگار تغییر نمی دهد شرایط را و آنجا در زیر خاک، چیزی در حال بالیدن است، از دلتنگی. آگاهی و می خواهی هر چیزی که تو را دلتنگ می کند را کنار بگذاری، باز پیدایش می شود در لحظه ای که گمانش را هم نمی کردی.