«خوشا به سعادت دوران هایی که آسمان پرستاره نقشه تمام راه های ممکن است! خوشا به سعادت دوران هایی که راه هایش با نور ستارگان شروع می شود! جهان پهناور است اما چون خانه می ماند». جملات لوکاچ اشاره به گذشته دارد؛ به دوران هایی که زمین و آسمان، سوژه و ابژه در هماهنگی کامل و در یک همبودی به سر می برند تا بدان اندازه که انسان در جهان پهناور حس بی خانمانی نمی کند. به نظر لوکاچ بیان هنری این دوران خود را در حماسه نشان می دهد، حماسه مربوط به جهانی است که جان در آن بیگانه نیست. دوران ها اما سپری می شوند، جان دوپارگی را تجربه می کند و حس درخانه بودن را از دست می دهد، آن گاه آدمی بی خانمان می شود. به نظر لوکاچ بیان هنری این دوران خود را در رمان نمایان می کند.