وقتی پاییز شروع می شود دلم می گیرد، طوری که دنبال بهانه می گردم برای اشک ریختن و سبک شدن. ساعت ها را یک ساعت به عقب برمی گردانند و شب خیلی زود، روز را پس می زند که این هم البته در حال و احوالم بی تاثیر نیست. اما داستان اصلی جای دیگری است. 30 سال پیش در همین روزها برای اولین بار به مدرسه رفتم. مادرم دستم را گرفت و به مدرسه برد. روبه روی دروازه بزرگ مدرسه که آبی بود به رنگ آسمان، ایستادم. دربان مدرسه در را باز کرد و من با سیل خروشانی از بچه های قد و نیم قد مواجه شدم که از این طرف به آن طرف می جهیدند و پدر و مادرهای شان دور تا دور حیاط به تماشای آنها مشغول بودند. من دست مادرم را محکم گرفته بودم