توی یکی از خیابان های اطراف خانه مان یک قصابی هست که یک تابلوی گنده بالای سردرش زده و درشت نوشته قصابی حدیث شریف کسا.

اولین خانه ای که اجاره کردیم سر کوچه اش یک میوه فروشی بود که اسمش را گذاشته بود فدک.یک مغازه ای حوالی بهارستان سراغ دارم که اسمش را گذاشته فروشگاه اسلامی و واردش که می شوی یکسری عرقیجات می فروشد. یکسری تابلو مزین به اسم ائمه و چادر مشکی و تی شرت هایی منقش به اسم سرداران شهید. از قصابی حدیث شریف کسا هیچ وقت خرید نکردم، ولی همان میوه فروشی فدک یک آدم بی اعصابی بود که بعد از یکی دوبار خرید، کلا عطایش را به لقایش بخشیدم و فروشگاه اسلامی هم ملغمه ای بود از یک عطاری یک دکورفروشی و یک لباس فروشی و چند چیزفروشی دیگر که لباس هایش کیفیتی نداشت و قیمتش هم طوری نبود که تشویقت کند برای خرید.

دیگر نگویم برایتان از اسم صندوق های قرض الحسنه و شرکت های خصوصی و گروه های فرهنگی ای که با اسم هایی مذهبی و آیینی برای سرمایه گذاری جامعه حاشیه امنیتی ایجاد می کنند و می شود آنچه که نباید بشود.

من نه صلاحیت دارم و نه حق که برای اسم گذاری این مکان ها بخواهم نسخه ای بپیچم. شاید همین شمای مخاطب من هم بگویید که به نیت دلشان نگاه کن و بعد حرف بزن، این هم به روی چشم. اما قصه این می شود که این انتخاب ها سطحی ترین و ابتدایی ترین استفاده از دین است که یک ابربرنامه برای زیستن ما آدم هاست. کم نبوده اند صندوق های قرض الحسنه ای که با همین اسامی تاسیس و اقدام به جذب سرمایه های مردم کرده اند و بعدش هم خواسته یا ناخواسته به مشکل خورده اند و مردم را به صاحب اسم و کسانی که دم از دین می زده اند بدبین و بی اعتماد کرده اند. این نام های زیبا و عمیق و باشکوه را که هر کدامشان یادآور کلی سجایای اخلاقی و دینی است را خرج نخود لوبیای زندگی خودمان نکنیم.