درباره منوچهر آتشی پیش از این هم نوشته ام. به بهانه های متفاوت. با این همه هر بار که زادروز یا سالمرگش فرا می رسد، خود را در برابر حجم زیادی از حرف هایی می بینم که درباره او و شعرش دارم و نزده ام؛ یاد غریزه شاعری مثال زدنی‎اش و نیز تعدادی از شعرهای درخشانی که از او بر جای مانده؛ یاد جایزه پرحاشیه «چهره ماندگار» که برایش آمد نداشت و هم البته یاد روایت به یادماندنی رضا سیدحسینی فقید درباره او و آخرین دیدارشان در همان شب جایزه:«... خودش هم خبر این جنجال را شنیده بود. می گفت وقتی از بیمارستان بیرون آمدم، جواب شان را می دهم. اما مجال نیافت و جواب دادنش به دنیای دیگر ماند که بدون تردید موثرتر و قاطع تر است. از بابکم خواهش می کنم که در آن دنیا اشک های این ایلیاتی ساده دل و تیره روز را پاک کند و دلداری اش بدهد.»