این گزاره دهه اخیر است که تهران شهری سیمانی است که به کار زندگی نمی آید و تنها شهر کار و خواب و به نوعی زنده ماندن است نه زندگی کردن. این گزاره برآمده از زاویه نگاهی است که به خوبی ابعاد این شهر را نمی شناسد و کنجکاوانه و البته مشتاقانه هرگز به آن نگاه نکرده است. تهران به عنوان پایتخت و شهری که در این سال ها خواسته یا ناخواسته، ظرفی شده است که عصاره و بن مایه ایران در آن گرد آمده، همواره در معرفی ابعاد فرهنگی، اجتماعی و حتی اقتصادی خود دچار نقصان و ضعف بوده است. پررنگ بودن وجه سیاسی و تعدد مناسبات پایتختی و رفت و آمدهای دیپلماتیک و البته تاکید بر ساخت وساز و مدرن شدن به هر قیمتی، باعث شده دیگر