انتخابات پر حاشیه اخیر ریاست جمهوری در جمهوری فدراتیو روسیه و جمهوری بلاروس پرسش هایی را برانگیخته است. بی شک یکی از اساسی ترین زمینه های پاسخ به این پرسش که چرا هنوز کشورهای استقلال یافته از اتحاد شوروی سابق و از اعضای کنونی «اتحاد کشور های همسود» (sic) همچنان با ادامه شیوه ها و سازوکارهای دیکتاتورمآبانه مواجه اند را باید در کلان روندهای تاریخی این کشورهای باستانی جست وجو کرد.

جمهوری های نام برده نیز به جامانده از سنت ها و تاریخ گذشته اند و اگرچه به گفته «کارل ویتفوگل» از پژوهشگران ارشد مکتب فرانکفورت، در زمره کشورهای «آب سالار» به شمار نمی آیند، اما همواره به جامانده از نوعی «استبداد