سرآغاز: رمال پیر پس از عمری رمالی و فریب مردم، نادم از این ریاکاری، رو به درگاه خدا آورد و توبه کرد.

تصمیم گرفت دست از رمالی بردارد و به جبران خطاهایش خود را نزد مردم آبادی خوار و خفیف کند، دسته ای از مطربان دوره گرد را که برای توبه مطربی به نزد او آمده بودند، واداشت که برای ساز زدن در کوچه ها راه بیفتند و خود دایره زنگی در دست گرفت و با دسته مطرب ها راه افتاد...

در میان شور و هلهله و فریاد مردمی که از بام خانه ها و دور میدان شاهد ساز و نوای این دسته بودند، مطرب ها دست از نواختن کشیدند. سردسته پیر تارش را به زمین گذاشت، یک کاسه برنجی از توبره ای که برشانه آویخته بود، درآورد و برای جمع آوری سکه ها آن را به دست پسرک طبل زن داد تا دورمیدان بگرداند و باران سکه بود که بر جام برنجی باریدن گرفت.