دهم دی ماه 1348 بود که فیلم «قیصر» بعد از هفت ماه توقیف، در دوازده سینمای تهران روی پرده رفت. فیلمی که خیلی زود توانست نظر منتقدان و تماشاچیان را به خود جلب کند و افتخاراتی را به نام خود ثبت کند. قیصر اما فارغ از تمام این افتخارات، به عنوان نقطه عطفی در سینمای ایران شناخته می شود. فیلمی که بسیاری آن را آغازی بر سینمای اعتراضی در ایران می دانند. داستان فیلم درباره انتقامی شخصی است، اما دیالوگ ها نشان می دهد مسعود کیمیایی کارگردان بیست و هشت ساله قیصر، نگاهی فراتر از یک انتقام شخصی را در فیلم دنبال کرده است: «این نظام روزگاره، یعنی این روزگاره خان دایی. نزنی می زننت»، «من بچه ام آره من خیلی بچه ام، واسه اینکه هر کی تو گوشم بزنه می زنم تو گوشش، اما تو چی دلت می خواد تو گوشت که می زنن بگی من پهلوونم، پهلوون هم باس افتاده باشه»