مهم ترین انتقادی که جنبش ساختارگرایی فرانسوی با آن رویارو شد، فروکاستن انواع نشانیک های غیر گفتاری به نشانه شناسی های زبانی بود. بارت، لکان و آلتوسر، همه در این اتهام مشترک بودند که هر یک به نحوی جهان های غیرزبانی را به «امپریالیسم دال و ساختار» تقلیل داده اند، فروکاست تحلیل به جایگشت های پیشاموجودی که مولفه های زبانی را در مرکز فضاهای ثابت و تهی درون ساختار قرار می دهد. هنر مفهومی و بیانیه جوزف کاسوت مبنی بر اولویت هستی شناختی فلسفه بر هنر، «هنر پس از فلسفه» که فلسفه تحلیلی را در مرکز این بیانیه جدید هنری جای می داد، درست همان زمانی که جنبش ساختارگرایی می رفت تا عمر تقویمی خود را به پایان برساند،