بدبینی، بد است و خوشبینی، ما را از رشد بازمی دارد؛ بر این اساس اگر از کیفیت محصولات تلویزیون رضایت کامل داشته باشیم، اصلا رشد نمی کنیم. یکی از ملزومات رشد این است که در وهله اول آسیب شناسی داشته باشیم. قطعا در تلویزیون آسیب هایی هست که باید شناسایی شود.

به نظرم در برخی تولیدات حال حاضر تلویزیون، یک مقدار از جامعه خودمان دور شده ایم و مردم خودشان را در آینه آن برنامه ها نمی بینند. این هم برمی گردد به بحث سیاست گذاری و هم به بحث خود هنرمندان، چراکه هنرمندان ما در متن جامعه زندگی نمی کنند. آنها از درون جامعه نمی جوشند و از مردم فاصله گرفته اند، در نتیجه مردم در نوشته ها و کارهای تلویزیون، خودشان را بیگانه می بینند.

در تولیدات تلویزیونی باید شیوه های جدید ساختاری را لحاظ کنیم و قید تقلید را بزنیم. ما صاحب یک تمدن و فرهنگ بسیار غنی هستیم و باید برنامه سازی هایمان برآن اساس باشد، نه این که نیم نگاهی به شبکه های خارجی بیندازیم و از آنها کپی کنیم. حتی در حوزه های سرگرمی آن نگاه شرقی و ایرانی در تولیدات تلویزیونی را خیلی کم می توانیم ببینیم. با این تمدن و فرهنگ ایرانی - اسلامی، می توانیم در جهان پیش قراول باشیم، نه مقلد دست چندم بیگانگان. طیف و محتوا باید با هم بخواند. ما صاحب یک نگاه هستیم و روحیه ما روحیه مشرقی است؛ نباید با این فرهنگ غنی از دیگر شبکه های خارجی کپی برداری کرد. گاهی در تولیدات دیده می شود که منابع خود را هدر می دهیم و از همه مهم تر این که به بحث اقلیم و اقوام توجه نداریم. اقوام می توانند به رسانه رنگ و جهت دهند و این فرصت را نباید از دست داد. توجه به اقلیم باید با نگاه فرامنطقه ای باشد، ولی حتی در شبکه های استانی نگاه منطقه ای است، در حالی که همین شبکه های استانی در دنیا رصد می شود. به جز این، تلویزیون باید از نیروهای متخصص و مجرب استفاده و   از کارمندسازی دوری کنیم و به فکر برون سپاری پروژه ها باشیم.