انقلاب و خواسته مردم برای دگرگونی سیاسی در ایران سال ها بود که همچون آتش زیرخاکستر ریشه های حکومت پهلوی را می سوزاند اما آنچه باعث شد این تحول مهم سیاسی به ناگاه شعله ور شود به اعتقاد بسیاری از محققان تاریخ؛ انتشار مقاله توهین آمیز در دی ماه سال 1356 روزنامه اطلاعات بود؛ یادداشتی به قلم احمد رشیدی مطلق که به صورت آشکارا به حضرت امام خمینی و مرجعیت مذهبی در ایران توهین کرد و باعث شروع موج گسترده ای از تظاهرات خیابانی شد؛اعتراضاتی که در شهرهای مختلف با برخوردهای نظامی، امنیتی و خشونت گسترده نیروهای ارتش مواجه و به شهادت معترضان منجر شد، اعتراضاتی که عملا تا بهمن سال 1357 دیگر هیچگاه خاموش نشد و سلسله وار ادامه پیدا کرد آن هم تحت عنوان چهلم شهدای اعتراضات قبلی.در این بین وقایعی همچون 17 شهریور یا «جمعه سیاه» به خشم عمومی مردم نسبت به محمدرضاشاه و حکومت پهلوی بشدت دامن زد و باعث شد زمانی که شاه رسما اعلام کرد  «صدای انقلاب» را شنیده است؛ مردم آن را نوشداروی بعد از مرگ سهراب بدانند و بسیار، بسیار دیر هنگام.  «ملت عزیز ایران! در فضای باز سیاسی که از دو سال پیش بتدریج ایجاد می شد، شما ملت ایران علیه ظلم و فساد بپا خاستید. انقلاب ملت ایران نمی تواند مورد تایید من به عنوان پادشاه ایران و به عنوان یک فرد ایرانی نباشد... من حافظ سلطنت مشروطه که موهبتی است الهی که از طرف ملت به پادشاه تفویض شده است هستم و آنچه را که شما برای به دست آوردنش قربانی داده اید، تضمین می کنم که حکومت ایران در آیندهبراساس قانون اساسی، عدالت اجتماعی و اراده ملی و به دور از استبداد و ظلم و فساد خواهد بود...» اما شاه زمانی این حرف ها را زد که شعله های انقلاب مردم دیگر خاموش شدنی نبود.شهرهای مختلف ایران از تابستان 1357 (بخصوص از شهریور) تا 22 بهمن 1357 هر روز شاهد اعتراضات گسترده مردمی بود؛ مبارزات سیاسی که با اعتصابات کارگران صنوف مختلف از جمله کارکنان شرکت نفت و بازاریان همراه شد و عملا حکومت شاه را به زمین زد و اقتصاد را فلج کرد. همین اعتراضات بود که شاه را مجبور کرد 26 دی ماه به همراه نزدیکانش کشور را برای همیشه ترک کند و زمینه های پیروزی انقلاب با بازگشت امام خمینی به کشور خیلی سریع فراهم شود.