مشهور است که سنت فلسفه موسوم به اسلامی را می توان در سه جریان یا نحله یا مکتب فلسفی با سه چهره شاخص خلاصه کرد: حکمت مشاء با ابن سینا، حکمت اشراق با سهروردی و حکمت متعالیه با ملاصدرا. البته شکی نیست که در این منظومه ستاره های پر نور دیگری همچون کندی، فارابی، خواجه نصیرالدین طوسی، ابن رشد، میرداماد، رازی، فخر رازی، غزالی، حاج ملاهادی سبزواری و علامه طباطبایی هم می درخشند، اما به رغم این کثرت اسامی، اصلی ترین گرایش های فلسفی در تاریخ فلسفه و حکمت ما آن سه جریان مذکور هستند، تازه اگر بتوان به طور دقیق و اصولی نشان داد که آن سه جریان، به طور اساسی از یکدیگر متمایزند و با یکدیگر تفاوت های مبنایی دارند،