و نیز از آن حضرت مروی است که فرمودند: «هیچ چیز نیست مگر این که از برای او حدی است. بعضی عرض کردند: حد توکل چیست؟ فرمودند: یقین. عرض شد که: حد یقین چیست؟ فرمود: آن است که باوجود خدا از هیچ چیز نترسد.» دوم آنکه: در همه اوقات درنهایت ذلت و انکسار در خدمت پروردگار بوده و روز و شب مشغول به جا آوردن خدمت او و پنهان و آشکار در بندگی و اطاعت او، همگی اوامر شریعت حقه را امتثال نماید و ازجمله نواهی او اجتناب کند، خلوت خاطر را از غیر یاد او خالی سازدو خانه دل را از جز محبت او پردازد و دل او جز یاد حق را فراموش و زبانش از غیر نام او خاموش گردد، زیرا که صاحب یقین خود را پیوسته در پیشگاه شهود حضرت حق حاضر و او را به همه اعمال و افعال خود مطلع و ناظرمی بیند. پس همیشه غریق عرق خجلت و شرمندگی و قرین حیا و سرافکندگی خواهد بود و به جز آنچه رضای خدا در آن است نخواهد پرداخت و بالجمله یقین او به این که خداوند عالم بر جمیع اعمال و افعال او آگاه و هر عملی را محاسبه و جزائی است همراه، دائم او را در مقام اطاعت و فرمان برداری می دارد و یقین او به آنچه حق - سبحانه و تعالی - به او عطا فرموده از انواع نعمت های ظاهریه و باطنیه پیوسته او را قرین شرمساری و ردیف شکرگزاری می سازد.