دنیای اقتصاد : مارسل پروست، نویسنده فرانسوی صاحب اثر مشهور «درجست وجوی زمان از دست رفته» است که در ایران با ترجمه زنده یاد مهدی سحابی در دسترس علاقه مندان قرار گرفته است. از این رمان به عنوان طولانی ترین رمان جهان نام می برند. او هر روز ساعت 3 تا 4 عصر از خواب بیدار می شد. آن طور که میسن کری در کتاب عادات و آداب روزانه بزرگان نوشته از ساعت 6 عصر یک ماده آغشته به تریاک را آتش می کرد و ساعت ها آن را می کشید و این کار را به خاطر رفع نفس تنگی مزمن انجام می داد. پس از آن از پیشخدمت می خواست برایش قهوه آماده کند.

قهوه جوش حاوی دو فنجان قهوه غلیظ بدون شیر بود و تنگ چینی پر از شیر داغ هم کنارش قرار داشت همراه یک نان. اینها گاهی غذای او در یک روز به حساب می آمد و چیز دیگری نمی خورد. البته گاهی شب ها به رستوران می رفت و شام می خورد. پروست معمولا احساس سرما می کرد و همیشه از کیسه های آب گرم و ژاکت های پشمی نرم استفاده می کرد. او موقعی که درحال خوردن قهوه بود نامه هایش را هم می خواند و پاسخشان را می داد. یکی از عادت های روزانه اش خواندن دقیق روزنامه ها بود. اصولا هر کاری را با دقت و وسواس انجام می داد؛ اما مهم ترین عادتش این بود که در رختخواب می نوشت. دراز می کشید و سرش را با دو بالش بالا نگه می داشت و برای دسترسی به دفترچه یادداشت کجکی بر آرنج تکیه می کرد. روشنایی اش چراغی کم نور بود و معمولا وقتی 10 صفحه می نوشت چنان خسته می شد که مجبور بود قرص کافئین بخورد. می گویند سال های آخر زندگی اش به ندرت از این تخت پایین آمده است. حتی مشهور است که اتاق خوابش را با چوب پنبه عایق بندی کرده تا سر و صدا اذیتش نکند.