محمود فلاح می دانست چه کاری را برعهده گرفته و بر همین اساس گروهش را می چید. همین آگاهی نسبت به کار سبب می شد نوعی آگاهی نسبت به عوامل و توانایی های هرکدام در ذهنش باشد تا در مواقع ضروری بهش  کمک کند. تهیه کنندگی ورای تعریف روزمره ای که از آن ارائه داده اند، حرفه ای است که به شدت مرتبط می شود به جزئیاتی که کل را می سازند. اگر این جزئیات را به درستی و دقیق لحاظ کنیم، یک مجموعه کامل شکل خواهد گرفت و همه عوامل را به بالاترین بازدهی خواهد رساند. محمود فلاح آدمی بود که از جزئیات عبور نمی کرد و همین باعث می شد که همه عوامل به کلیت کار اطمینان خاطر داشته باشند.

زمانی است که شما به عنوان بازیگر فقط باید با کاراکتر خود ارتباط گیرید و نهایتا با بازیگر روبه رو بده بستانی داشته باشید ولی زمانی هم هست که بازیگر باید با نقش های فرعی مختلف در ارتباط باشد. در چنین حالتی حضور یک تهیه کننده کاربلد به برگزاری دورخوانی های قبل فیلمبرداری و حتی تمرینات منظم، کمک می کند تا همه چیز برای زمان فیلمبرداری آداپته شود.

محمود فلاح از آن تهیه کنندگانی بود که به جای نگاه از بالای برخی تازه کاران که صرفا به عنوان مقسم مالی جلوه می کنند، به عنوان فردی جلوه می کرد که کل تولید را در مشت خود می گرفت و آن قدر تبحر داشت که از جوان ترین فرد تا کارکشته ها را وادار به احترام کند. تولید فیلم و سریال فاخر و عظیم در ایران به اشتباه مترادف شده با هزینه های زیاد چون تهیه کننده حرفه ای کم داریم. امثال محمود فلاح چون در ساختار تولیدی تلویزیون رشد کردند، مختصات تولید بهینه و مقتصدانه را درک کردند. فلاح به اندازه خرج می کرد و تلاش می کرد در پرداخت دستمزد هم سوابق کاری و هم جایگاه فرد در تولید را درنظر بگیرد، ولی اصلا نه خساست کند و نه بریز و بپاش. با همین نگاه است که می شود سریال های عظیم را با بودجه عاقلانه تولید کرد.