دستان مادرم رگ های کبود و برجسته ای داشت، وقتی موریانه درد توی استخوان هایش می دوید، رگ های برجسته اش را می مالید و از دردهای عالیه خانوم می گفت؛ اولین زن حاج آقا که بعد از عالیه با چند بچه، چهار زن دیگر گرفته بود؛ اما این تمام درد عالیه نبود، زنی از درون شکسته که باید در بیرون مقاوم و استوار نشان می داد. 

شاید این بزرگ ترین درد زنی مثل عالیه خانم، صنوبر خانم، ماه تاج خانوم و... باشد؛ زنانی تحقیر شده در خانه، زنانی رنج دیده و رنج کشیده... چند شب پیش که بالاخره موفق شدم «خانه پدری» کیانوش عیاری را ببینم، صدای در خاک خفته مادرم گویی قصه را تعریف می کرد؛ قصه عالیه خانوم، مادرش و دخترانش.