هرگاه با کلمه اصالت روبه رو می شویم، انگار چرخشی دوار ذهن را برای تحلیلی روشنگرانه به تفکر وامی دارد. تفکر و اندیشه ای که بر مبنای معنای ادبی این واژه در لغت نامه دهخدا یعنی «اصیل» و «ریشه دار بودن» شکل می گیرد. مخاطبانی که این واژه را می بینند، در ذهن خویش به دنبال یافتن مصداق آن در اندیشه ای ناب می گردند؛ مانند داشتن «اصالت فکری» در یک اثر هنری که اتفاقا امری سوال برانگیز است. گفته می شود سرمنشا هنر در خیال و احساس و در فکر و اندیشه نهفته است، پس می توان گفت یک اثر هنری اصیل، اثری منحصر به فرد و برخاسته از صاحب اندیشه ای است که آن را خلق کرده است. تقلید از دیگری نیست، زیرا در غیر این صورت اصیل نبوده و نمی تواند زاییده خیال و اندیشه خالقش باشد.