بنجامین گوگنهایم (Benjamin “Ben” Guggenheim) بازرگان آمریکایی بود که در واقعه غرق شدن کشتی تایتانیک در اقیانوس اطلس جانش را از دست داد و پیکر او هرگز یافت نشد. گوگنهایم در 26 اکتبر 1865 در فیلادلفیا و در خانواده ای ثروتمند و یهودی زاده شد. پدرش مایر، زاده سوئیس و صنعتگر بود و در حوزه استخراج معادن و فراوری فلزات فعالیت داشت.

  بنجامین در 1882 وارد کالج کلمبیا شد؛ اما تحصیل برایش ملال آور بود و کالج را ترک کرد. او همچنین در آموزشگاه بازرگانی پیرس (اکنون موسوم به کالج پیرس) حضور یافت که یکی از ممتازترین مدارس آموزش تجارت در کشور بود. در 1894 با فلورت سلیگمان که از خانواده ای سرشناس و آلمانی تبار بود، ازدواج کرد و از وی صاحب سه دختر شد.  گوگنهایم ثروتی هنگفت از مادرش به ارث برد و با توجه به فعالیت های بازرگانی فاصله وی با همسر و خانواده اش روز به روز بیشتر شد. او آپارتمانی در پاریس نیز داشت.  گوگنهایم همراه با یک بانوی آوازخوان فرانسوی به نام لئونتین آبارت، پیشخدمت مخصوص، ویکتور گیگلیو، راننده شخصی اش، رنه پرنوت و کلفت مادام آبارت، اما، سوار بر کشتی تایتانیک شد. او و گیگلیو در یک کابین و آبارت همراه با اما در کابینی دیگر ساکن شدند و پرنوت در کابینی در قسمت درجه دو اقامت گزید.  گوگنهایم و گیگیلو در هنگام برخورد تایتانیک با کوه یخ در خواب بودند و مادام آبارت و اما آن دو را بیدار کردند. اما بعدها از گیگلیو این گفته را نقل کرد که «مهم نیست، کوه های یخی! کوه یخ دیگر چیست؟». گوگنهایم متقاعد شد تا اتاق را ترک کند و مهماندار به او، پیشخدمت و دو زن یادشده کمک کرد تا به روی عرشه بروند.  زمانی که آبارت و خدمتکارش سوار قایق نجات می شدند، گوگنهایم به آلمانی به زن پیشخدمت گفت: «ما خیلی زود دوباره همدیگر را خواهیم دید! این فقط یک عملیات تعمیر است و تایتانیک فردا از نو راه خواهد افتاد» و پس از آن همراه با پیشخدمت خود به کابین بازگشت. بازمانده تایتانیک، رز ایکارد بعدها در یک نامه نوشت: «بنجامین گوگنهایم میلیونر، پس از آنکه کمک کرد تا زن ها و بچه ها نجات یابند، لباس های خود را عوض کرد و گل سرخی در یقه خود قرار داد.» از او شنیده می شد که می گفت: «ما بهترین لباس های خود را پوشیده ایم و آماده ایم تا مثل نجیب زاده ها در دریا غرق شویم.» یکی دیگر از بازماندگان واقعه این پیام گوگنهایم را به یاد می آورد که «اگر اتفاقی برایم افتاد به زنم در نیویورک بگو که من به نحو احسن وظایفم را انجام داده ام.» اجساد گوگنهایم و پیشخدمتش اگر هم یافته شد، هرگز قابل شناسایی نبود. 

تروی نوئل اسمیت سنیور (Troy Nuel Smith, Sr) بازرگان آمریکایی و موسس رستوران های زنجیره ای فست فود با نام سونیک درایو-این در اوکلاهاماسیتی بود. در زمان مرگ اسمیت در 26 اکتبر 2009، این رستوران 3600 شعبه در 42 ایالت آمریکا داشت. اسمیت در 26 مه 1922 در اویلتونی اوکلاهاما به دنیا آمد. پدرش در زمینه نفت فعالیت داشت و از همین رو خانواده خود را به سمینل کانتی اوکلاهاما برد؛ جایی که برای شرکت نفت «دیپ راک اویل» کار می کرد.

تروی اسمیت در 1940 از دبیرستان فارغ التحصیل شد، یک سال بعد با دالی تویگز ازدواج و در دسامبر 1942، در میانه جنگ جهانی در نیروی هوایی ارتش آمریکا نام نویسی کرد.  پس از پایان خدمت در ارتش، به عنوان راننده کامیون حامل شیر کار خود را آغاز کرد، اما از آنجا که می خواست خودش رئیس خودش باشد، قهوه خانه و رستورانی در شاونی اوکلاهاما گشود.  سپس با جو مک کیمی شریک شد و آن دو درایو-این (رستورانی که به مشتریان خود، بدون پیاده شدن آنان از خودرو سرویس می دهد) همبرگر تاپ هت و رستوران استیک لاگ هاوس را افتتاح کردند. اسمیت زمانی که در مرز ایالت های لوییزیانا-تگزاس رانندگی می کرد، وارد یک رستوران فست فود شد که از یک سیستم سفارش دهی در نقاط مختلف پارکینگ بهره می برد و به مشتریان خود این امکان را می داد تا از درون خودرو سفارش غذا بدهند. او طراحی این سیستم ارتباطی را به دست آورد و پس از بازگشت به شاونی سهم خود در دو رستوران یادشده را در 1959 به شریکش مک کیمی فروخت. سپس به خیابان هریسون در همین شهر رفت و یک درایو-این جدید افتتاح کرد که به مشتریان امکان می داد تا از درون خودرو سفارش بدهند و سپس پیشخدمت هایی اسکیت سوار طی سه دقیقه غذا را به آنها می رساندند.  در درایو-این اسمیت پارکینگ فضای خصوصی بیشتری در اختیار مشتریان می گذاشت و از بلندگوها موسیقی پاپ پخش می شد. او همچنین این طراحی را در رستورانی واقع در استیل واتر اجرا کرد و رستوران های خود را با شعار تبلیغاتی «سرویس دهی با سرعت صوت» (Service with the Speed of Sound)، سونیک نام نهاد. سونیک در راستای تلاش برای توسعه فعالیت های خود، یک الگوی استفاده از نام تجاری طراحی کرد و به این ترتیب در اواخر دهه 70 هر روز شعبه ای از آن افتتاح می شد. در 1983 اسمیت از فعالیت در شرکت کناره گیری کرد هر چند همچنان یکی از اعضای هیات مدیره آن بود.  در سال 2007 او همراه با همسرش بخشی از سهام سونیک را به ارزش سه میلیون دلار به دانشگاه اوکلاهامای مرکزی اهدا کردند. آن دو همچنین کمک های مالی بسیاری به مجموعه «باشگاه جوانان مسیحی» در شاونی اختصاص دادند. مرگ اسمیت در اکتبر 2009 در اوکلاهاما و پس از دو دهه درگیری وی با بیماری آلزایمر روی داد.