خاطرم نیست در سال های اخیر نمایشی به قلم اسکار وایلد روی صحنه دیده باشم اما اگر به سال های دورتر برگردیم، مثلا به 1385 یعنی حدود 14 سال پیش، به سختی تصاویری در ذهنم چرخ می خورند از اجرایی که مریم معینی به صحنه آورد. متن براساس «شاهزاده خوشبخت» وایلد نوشته شده بود و کار به شیوه بونراکو و ترکیب عروسک و بازیگر اجرا شد. نمایشی با همان ویژگی های آشنا که از این بازیگر و کارگردان انتظار می رفت یعنی حضور عروسک روی صحنه. خلاصه قرار نیست در این باره صحبت کنم که چقدر جای شیوه های متفاوت اجرا در تئاتر ما خالی است و نمی دانم در این اوضاع شیوع بیماری و گرفتاری های اقتصادی و تعطیلی هنر، ذهن کسی اصلا به چیزی