مشهور است که ما بعد از ملاصدرا و حکمت متعالیه او، فلسفه جدیدی ارایه نکرده ایم و آنچه به عنوان حکمت یا فلسفه عرضه شده عمدتا شرح و بسط کتاب ها یا رساله های گذشتگانی چون فارابی و ابن سینا و شیخ اشراق و خود ملاصدراست. در روزگار معاصر و در نتیجه مواجهه با اندیشه جدید غربی نیز در نهایت مترجمان خوبی پرورش داده ایم و ادای سهمی به تفکر نکرده ایم. درباره همین چند خط می توان رساله ها و کتاب ها نوشت چنانکه نوشته اند و مثلا به این پرداخت که آیا آنچه صدرا، اشراق و بوعلی نوشته اند، فلسفه است؟ آیا شرح و بسط ایده های گذشتگان خود شکلی از فلسفه ورزی نیست؟ آیا اصلا در شرق و عالم اسلام فلسفه داشته ایم؟ آیا در دوران