همیشه وقتی به بهترین و تاثیر گذار ترین کتابی که خوانده ام فکر می کنم، پیش از هر نامی، نام دن کیشوت سروانتس پیش می آید. کتابی که برای اولین بار در سال 1335 منتشر شد با ترجمه بی همتای محمد قاضی. من آن موقع کلاس ششم یا سال اول دبیرستان بودم و دوازده سال داشتم. کتاب را برایم خریدند و تکلیف شد که این دوجلد هزار و دویست صفحه ای را بخوانم (هرچند الان یک کتاب سیصد صفحه ای را به زور و ضرب هم محال است بخوانم!) تکلیف خواندن کتاب با لذتی وافر همراه بود. شاید مقداری از این لذت، خیالباف بودن خودم بود که ساعاتی در روز را به آن مشغول بودم:... عاشق می شدم، فارغ می شدم، سوار بر اسب می تازاندم، در جنگلی گم می شدم، با شیری دست و پنجه نرم می کردم و پیروز می شدم! و وقتی از سینما بیرون می آمدم خودم را آدری هپبورن یا سوفیا لورن فرض می کردم که همه دارند نگاهم می کنند!