آن موقع که رادیو و تلویزیون نبود، باید بسنده می کردیم به قصه هایی که می شنیدیم و کتاب هایی که می خواندیم. اگر کتاب می خواندیم تمام فکر و ذکرمان می شد همان کتاب و با آن کتاب ها و شخصیت هایش روزها و هفته ها زندگی می کردیم. این خود ما بودیم که صدایی فرضی برای گفت و گو ها در ذهن می ساختیم و چهره ای برای شخصیت ها ترسیم می کردیم. ما بودیم که فضایی ذهنی می ساختیم و داستان را در جهان برساخته از ذهن شکل می دادیم.  کم کم رادیو در خانه ها راه باز کرد. دیگر در داستان نمی توانستیم صدای شخصیت ها را در ذهن بسازیم و بشنویم. حالا از قدرت خلاقه کاسته شده بود. ما می شنیدیم و گاهی افکت های صوتی امکان تخیل