رضا داوری اردکانی، استاد شناخته شده فلسفه، یکی از برجسته ترین متفکران ایرانی است که از نخستین آثارش در 50 سال پیش و به طور مشخص در کتاب مشهور و خواندنی شاعران در زمانه عسرت (1350) به نسبت شعر و تفکر پرداخته است. او از همان زمان، به طور جدی درباره شهر و فیلسوفان ایرانی نیز که به مدینه و شهر پرداخته اند، اندیشیده و شاهد مثال این ادعا، آثار ارزنده او راجع به فارابی، موسس فلسفه اسلامی و فیلسوف مدینه فاضله در جهان ایرانی-اسلامی است. گفتار حاضر، گزیده ای از واپسین تاملات او راجع به نسبت شهر و شعر است که در دومین دوره همایش ملی ادبیات، انسان و شهر ارایه شده است.