شماره هفدهم «سه نقطه» که مجله ای است برای خندندگان و خندانندگان با یادکردی از استاد محمدرضا شجریان منتشر شد و دردیباچه این شماره شعری از بیدل دهلوی و پیشنهاد به خنده شروع شده که می گوید: «بیدل درین ستمگاه از درد ناامیدی/ بسیار گریه کردیم اکنون بیا بخندیم» در این شماره احسان حسینی نسب، مریم حسن نژاد و فاطمه خسروانی از نسبت شخص و نسلشان با محمدرضا شجریان نوشته اند و «وجه مشترک خلوت منحصربه فرد ایرانیان معاصر»، «یادباد زنده رود» و «فقر صبر، فقر جنبه» عناوین سه یادداشت شجریانی سه نقطه اند. در قسمت پرونده مریم حسن نژاد، مریم نظام دوست، کوثر محبی، فاطمه خسروانی، فاطمه کلهر، فاطمه فهیمی، شیدا اعتماد و مریم فردی «درباره زن» نوشته اند. در بخش نیمخط سه نقطه هفدهم هم که ضمیمه کمی تا قسمتی جدی تر سه نقطه است، چهار یادداشت از نفیسه رحمانی می خوانید؛ «آسمان یک رنگ زن بودن» که روایتی است از بدبختی ها و خوشبختی هایی که یک زن ایرانی در طول زندگی اش می کشد، «باور کنید زن ایرانی یک چیزهایی می پوشیده» که تاریخچه حجاب را از زمان هخامنشیان تا امروز را بررسی می کند، «اسب را گم کرده ایم، پی نعلش می گردیم» که به واکاوی فمینیست پرداخته و «برای رضای خدا هم که شده زن باشیم، نه عروسک فرنگی» که زنان نامدار دیروز را در کنار نمونه های مشابه امروزی معرفی می کند. تهرانشهر شماره هفدهم سه نقطه، در مبدا با یادداشت «جای دنجی برای زندگی و رفاقت و عاشقی» از سعید مروتی در مورد شهرک شهرداری آغاز می شود، در تهران مرکز مریم حسن نژاد با «موبایل نبود، ناخن کار بود» از زنان در شهر و موقعیت های شهری نوشته است.  ابراهیم افشار در «شهری که دوست می داشتم» با «قتل فجیع روزنامه فروش در میدان سپه» داستانی از تهران قدیم را روایت کرده است و محمدحسین افخمی هرچند در این مطلب هم هنوز پرسش علت نامگذاری خیابان جردن را بی پاسخ گذاشته با «خانم روباه شگفت انگیز» قسمت «داستان یک شهر» را در این شماره ادامه داده است. هفدهمین شماره ماهنامه سه نقطه، که به مدیرمسئولی امید مهدی نژاد، سردبیری مرتضی کاردر و مدیریت هنری محمد صمدی منتشر می شود در 216 صفحه در کتابفروشی ها، دکه های روزنامه فروشی و فروشگاه های آنلاین عرضه شده است.