بهرام بیضایی، شعر و ادبیات را از خانواده اش میراث برد و در نمایش و سینما، گنجینه ای ماندگار به جا گذاشته که تاریخ فرهنگ و هنر این سرزمین، تا زمانی دیرپای به آن مفتخر خواهد بود. ریشه ها و تاریخ را چنان خوب می شناسد و فهم او از پیشینه های فرهنگی و بی فرهنگی، چونان ذخیره بی تمامی است. او خود را به تاریخ وابسته نمی داند اما دنیای معاصری که خلق می کند، با اشراف به تمام گذشته ای است که بر این مرز و بوم گذشته است. سینمای ایران، کم تر فیلم سازی شبیه او داشته که اینگونه «با سواد» باشد. امروز هشتاد و دو ساله شد اما شک ندارم که اگر مجال ساختنی دوباره برایش فراهم شود، پرشورتر و فهیم تر از سی ساله ها خواهد