آدم وقتی می خواهد از خانه بیرون بزند،کمد لباس هایش را که می بیند به این فکر می کند که آن بیرون و جایی که قرار است برود چه کسانی و چند نفر قرار است او را ببینند. تیپ و لباس آدم بر اساس تعداد نفراتی که قرار است او را ببینند سر هم می شود. البته دنیا، دنیای استثناهاست و این قضیه هم فارغ از استثنا نیست و مثلا می شود یک نفر را مثال زد که نگاه اولی که به تیپ آدم می اندازد به اندازه نگاه یک استادیوم تماشاگر فوتبال سنگین است و لبخندش اندازه قهقهه یک سالن تماشاگر تئاتر به دل می نشیند. کاری به این دست استثناها نداریم.در دنیا ما، برای جمع هایی که قرار است در آنها حاضر شویم با توجه به تعداد بیننده ها و حضارشان لباس می پوشیم. مراسم تحلیف رئیس جمهوری جدید آمریکا در شرایطی برگزار می شد که به جز چند صد میلیون آمریکایی، چشم میلیون ها و شاید میلیاردها انسان دیگر در سراسر دنیا به آن مراسم بود. مهمان ها یکی یکی می آمدند و ماموران تشریفات، در خودرو و ساختمان ها را با تشریفات خاصی باز می کردند و آدم های مهم یکی پس از دیگری بالباس های اتوکشیده و کت وشلوارهای چشم نواز به صحنه مراسم تحلیف قدم می گذاشتند. کراوات های رنگارنگ و کت های گران قیمت و پالتوهای اتوکشیده یکدست چشم را می نواخت. بالاخره مراسم پایان یافت و عکس ها گرفته شد و فضای مجازی پر شد از اخبار و عکس های مراسم اما عکسی که بیش از همه معروف شد و دست به دست چرخید، عکس سناتور برنی سندرز بود که با یک کاپشن معمولی و دستکش های پشمی گوشه ای روی صندلی کزکرده بود و چنان از غوغای جهان فارغ که انگارنه انگار همه سیاستمداران و چهره های آمریکایی بالباس های گران قیمت شان به این تفاخرکده آمده اند. اخیرا عروسک ساخته شده از سندرز در فروشگاهی اینترنتی، 16هزار دلار قیمت گذاری شده است. انگار مردم قیمت ساده بودن و خود واقعی بودن را دارند درک می کنند.