تا پیش از سال 1357، شعر سیاسی ایران، شعری پیشرو و جسور بود؛ نماینده های شعر سیاسی و شعر چریکی، هم پشت میز شاعری شان و هم در خیابان، حضوری چشمگیر را تجربه می کردند اما سال منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی خیلی چیزها را عوض کرد و از جمله همین قاعده نانوشته را؛ این که شاعران حساس به رویدادهای خیابان، از آن عقب افتادند. چرا؟ آیا آنها چند قدم مانده به گام آخر در مسیری که برایش زحمت کشیده و هزینه داده بودند، ناامید شده بودند؟ نه! ماجرا این نبود. آنها همچنان در حال نوشتن شعرهایی بودند که تا پیش از آن مورد ستایش قرار می گرفت و کف و سوت می گرفت، از کف جامعه. آنها همچنان با تجهیز به جسارتی هم اندازه با جسارتی