از افق های دور می آیی

از میان مه و سپیده و نور

در تو جاری است آیه تطهیر

در تو پیداست روح سبز ظهور

چهر ه ات زیر سایه ای از غم

در نگاهت ترنم باران

باشکوه و وقار می آیی

تا غم و رنج را دهی پایان

هم چو ابری سپید نرم و سبک

سایه می گستری بر آنچه که هست

در دلت چشمه سار روشن عدل

ذوالفقار علی ترا در دست

از میان لبت کلام خدا

می تراود چو عطر یاس سپید

می شکوفد درون سینه ما

با کلامت شکوفه های امید

از افق های دور می آیی

با تو عطر بهار می آید

دیده بی تاب لحظه دیدار

که به سر انتظار می آید

آسمانی ترین حضوری تو

جلوه صبری و شکیبایی

شاه بیت سروده هستی

غزلی دلنشین و رویایی

می تراود ترا گل نرگس

می نوازد ترا نسیم سحر

می سراید ترا ستاره صبح

تو کجایی؟ کجایی ای یاور؟

آخرین جلوه جمال وجود

عاشقانه ترین سرودی تو

پرتمناترین ترانه عشق

معنی عالم وجودی تو

ای پیام آور سپیده و نور

پرصداقت ترین بهارانی

بر کویر جهان تشنه ببار

ای بهاران سبز و بارانی

زهرا پیشرفت

ای ناگهان تر از همه اتفاق ها!

پایان خوب قصه تلخ فراق ها!

یک جا ز شوق آمدنت باز می شوند

درهای نیمه باز تمام اتاق ها!

یک لحظه بی حمایت تو ای ستون عشق

سر باز می کنند ترک ها به طاق ها!

بی دستگیری ات به کجا راه می بریم؟

در این مسیر پر شده از باتلاق ها

باز آ بهار من! که به نوبت نشسته اند

در انتظار مرگ درختان اجاق ها

ای وارث شکوه اساطیر! جلوه کن!

تا کم شود ابهت پرطمطراق ها

مهدی عابدی

ای زیباترین طلوع

           ای آسمانی ترین پیام

                    ای سبزترین غزل عشق

                                   ای پرشورترین ترانه هستی

ای نهان ترین راز آفرینش

           ای موعود

                    پر توانتر از نوح(ع) می آیی

                                   خوش نواتر از داوود(ع)

صبورتر از ایوب(ع)

           استوارتر از ابراهیم(ع)

                    دلرباتر از یوسف(ع)

                                   شکیباتر از موسی(ع)

پرخروش تر از یحیی(ع)

           و مهربانتر از مسیح(ع)

                    گل غنچه های عشق هر آدینه

عطشان و بی قرار

           در انتظار ظهورت بی تابند

                    تابیایی

و در فضای عطرآگین و روحبخش حضورت شکفته شوند

           و در جاری زلال عدالت تو،

                    سیراب گردند

                                   مولا بیا

تا طومار هزاران سال

            بردگی و ظلم و تبعیض و ستم رفته بر انسان

                    همیشه مظلوم تاریخ

                                   در آتش قهرت سوزانده شود

و غنچه سبز عدالت با حضور دل انگیزت به گل نشیند

؟

هزار آیینه می روید، به هر جا می نهی پا را

همین قدر از تو می دانم: هوایی کرده ای ما را

سحر می لغزد از سر شانه هایت تا بیاویزد

به گرد بازوانت باز، بازوبند دریا را

میان چشم هایت دیده ام قد می کشد باران

و اندوهی که وسعت می دهد بی تابی ما را

شمردم بارها انگشت هایم را، بگو آیا -

از اول بشمرم بر روی چشمم می نهی پا را؟

من از طعم دوبیتی های باران خورده لبریزم

کنار اشک هایم می شود آویخت دریا را

شب و آشفتگی با دست هایت می خورد پیوند

زمین گم می کند در شیب سرگردانیت ما را

تمام راه پر می گردد از آوای سرشارت

و باران می تکاند اشتیاق اطلسی ها را

 منصوره نیک گفتار