با توسعه تسلیحات هسته ای در سال 1945، فناوری- نه برای اولین بار یا آخرین بار- از تفکر استراتژیک پیشی گرفته بود. سیاست گذاران باید خود را با این وضعیت هماهنگ می کردند. چگونه این قدرت جدید مهیب برای انجام جنگ مناسب بود؟ آیا می شد هرگز از این تسلیحات استفاده کرد؟ و تحت چه شرایطی؟ تقریبا به شکل پیش فرض دکترین غالب چنان که طی سال های آیزنهاور توسعه یافت- «نابودی حتمی متقابل» بیان می کرد که یک جنگ محلی یا محدود که از سوی شوروی آغاز شود با یک واکنش هسته ای همه جانبه روبه رو خواهد شد. این تفکر نشان داد که روس ها با علم به این مساله، از انجام هرگونه رفتار پرخاشگرانه بازداشته شدند.