سال ها پیش، شاید نزدیک به سه دهه قبل وقتی دانشجوی دوره کارشناسی ارشد بودم افتخار شاگردی دکتر علی شیخ الاسلامی در دانشگاه تهران نصیبم شد. هنوز آن دو واحدی که با استاد گذراندم به یادم مانده، کلاسی بسیار پرشور و متفاوت برای من و دیگر دانشجویان بود. استاد شرح فصوص ابن عربی، نوشته جامی را در آن کلاس به ما تدریس می کرد، تسلط فوق العاده ای به زبان عربی داشتند، البته علاقه بسیار و مطالعه ایشان درزمینه عرفان هم سبب بهره مندی هرچه بیشتر ما از این کلاس دو واحدی شده بود. اما نکته ای که هنوز هم بعد از گذشت سال ها از آن روزها به خاطرم مانده، حتی فراتر از فرصت بهره مندی مان از فضائل علمی زنده یاد شیخ الاسلامی است. هنگام تدریس و بویژه وقتی بحث مسائل عرفانی می شد گویی که خود او در حال تجربه مکاشفه ای عرفانی است و از همین رو هم کلاس برخوردار از معنویت خاصی بود. به اتکای این عشق و دانش بسیار، اغراق نیست اگر وی را از استادان درجه یک دانشگاهی بدانم. علاقه زنده یاد شیخ الاسلامی به ادبیات و عرفان و از سویی ابن عربی به اندازه ای بود که رساله دکترای ایشان در دهه چهل هم به همین موضوع اختصاص پیداکرده بود، آن قدر کلاس های او متفاوت بود که آن زمان به دنبال مطالعه آن پایان نامه هم رفتم، درباره عرفان ابن عربی و با تاکید بر تاثیر آرای ابن عربی بر متون ادبی فارسی بود. اتفاقا جالب است که به تازگی کتاب دیگری در این زمینه منتشرشده است. این نشان می دهد او شصت سال قبل به دنبال موضوعی رفته که هنوز هم تازگی دارد. نظام دانشگاهی ما به وجود استادانی همچون او که عاشقانه خواندند و تدریس کردند نیاز دارد. یادش گرامی.