سال تحصیلی 59- 60 در دبیرستان ایرانشهر یزد سوم دبیرستان بودم. معلم درس ادبیاتمان کامل مردی بود 60 ساله. وقتی که او را می دیدم صلابت امیرکبیر و نگاه های رمزآلود کمال الملک که در عکس هایشان دیده بودم در ذهنم شکل می گرفت. از رهگذر مطالعه و تحقیق و شاگردی در محضر بزرگان اندوخته هایی در سینه داشت که گاه گاهی سطری از آموخته هایش را تقدیم دانش آموزان می کرد.

روزی در کلاس درس به مناسبتی این حکایت را تعریف کرد: حجره داری بود در بازار شهر که غرق در مال و ثروت بود و از چهره های رنگارنگ زندگی بهره مند. در میانسالی نور تنبه و بیداری، تاریکخانه دلش را روشن کرد و دانست که دیر یا زود پای به سفر دور و دراز آخرت باز خواهد کرد؛ سفری که زاد و توشه آن نه مال و ثروت است و نه فرزند و دولت. چه بهتر که برگ عیشی به گور خویش فرستد پیش از آن کز وی نیاید هیچ کار.