از همان 12 سالگی نماز شبش ترک نمی شد! چند مرتبه که با صدای حمد و قل هوالله نمازش بیدار شدم، ناراحت شد. از شب های بعد می رفت طبقه بالا تا نماز بخواند! یک شب ، هر چه گفتم: «عباس جان! مادر! چرا همین جا نماز نمی خونی؟»

بی مقدمه می گفت: «نمی خوام از خواب بیدار بشید. اینجا مزاحم خواب شما میشم.»

با خودم فکر کردم: «این پسر به چه چیزهایی اهمیت می دهد!»

از همان نوجوانی به نظرم خیلی بزرگ تر از سن و سالش بود.

خاطره ای از شهید عباس حسین پور

راوی: مادر شهید